قابلیت اجزا، عناصر و سیستم سازه‌ای جهت تحمل تغییرشکل‌های بزرگ و یا چند چرخه با تغییرشکل‌های فراتر از نقطه تسلیم یا حد الاستیک و حفظ مقاومت آن بدون افت قابل توجه یا گسیختگی ناگهانی. این عناصر بطور عمده کاهش در سختی موثر بعد از تسلیم را تجربه می‌کنند و اعضای تغییرشکل کنترل را در برمی‌گیرند.