توانایی سازه از طریق مقاومت، نامعینی، شکل‌پذیری و جزییات آرماتوربندی در توزیع مجدد تنش‌ها برای حفظ پایداری کلی سازه، در صورت بروز آسیب‌های محلی یا تنش‌های قابل ملاحظه بیش از حد.